ข้าวกับเรื่องเล่า..."ลุงแจวเรือจ้างกับหนุ่มนักเรียนนอก"

ผมติดตามข่าวเกี่ยวกับ ข้าว มาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ทั้งที่เป็นเรื่องนักธุรกิจชาวซาอุฯ ต้องการจะมาลงทุนทำนาในประเทศไทย หรือการรวมกลุ่มตั้งเป็นประเทศผู้ส่งออกข้าว (OREC: Organization of Rice Exporting Countries) ซึ่งไม่ว่าเรื่องราวจะปรากฎผลออกมาในแง่บวกหรือลบก็ตาม แต่สิ่งที่เป็นสัจธรรมให้เห็นก็คือ ข้าวเป็นธัญญาหารที่สำคัญ ข้าวเป็นอาหารของชาวโลก หากจะกล่าวให้กว้างกว่านี้สักหน่อยก็คือ ปัจจัยสี่ ได้แก่ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค เป็นปัจจัยพื้นฐานที่ทำให้มนุษย์สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ ดังนั้นความสมดุลย์ ความพอดี และความพอเพียงของการมีปัจจัยพื้นฐานสี่ประการนี้ จึงเป็นสิ่งที่ทวีความสำคัญมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไรก็ตามที่มนุษย์ใช้และบริโภคปัจจัยสี่ที่มีอยู่อย่างเกินพอดี ก็จะทำให้เกิดความไม่สมดุลย์ เกิดการขาดแคลนและเกิดการเก็งกำไรในที่สุดอย่างเช่นที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ คงไม่มีใครคิดว่าอาชีพทำนาจะเป็นอาชีพที่น่าสนใจของชาวต่างชาติในตอนนี้ วันนี้ผู้เขียนได้มีโอกาสเปิดอ่านอีเม็ลฉบับหนึ่งที่เพื่อนที่แสนดีส่งมาให้ อ่านแล้วรู้สึกขำๆ เป็นเรื่องของ "ลุงแจวเรือจ้างกับหนุ่มนักเรียนนอก" ดังนี้

"เด็กหนุ่มคนหนึ่ง...เป็นชาวสงขลา... เรียนเก่งมาก... ได้ทุนไปเรียนอเมริกา...ตั้งแต่เด็ก...จนจบด็อกเตอร์... จึงกลับมาเยี่ยมบ้าน...
บ้านของเด็กหนุ่ม... อยู่อีกฟากหนึ่ง...ของทะเลสาบสงขลา... ต้องนั่งเรือแจว...ข้ามไป...ใช้เวลาแจวประมาณหนึ่งชั่วโมง...
เรือที่ติดเครื่องยนต์...ไม่มีเหรอ...ลุง...? ไม่มีหรอกหลาน...ที่นี่มันบ้านนอก... มันห่างไกลความเจริญ...มีแต่เรือแจว...
โอ...ล้าสมัยมากเลยนะลุง...โบราณมาก... ที่อเมริกา....เขาใช้เครื่องบินกันแล้วลุง...ลุงยังมานั่งแจวเรืออยู่อีก... ไปส่งผมฝั่งโน้น...เอาเท่าไร...ลุง...?
80 บาท... OK...ไปเลยลุง...
ในขณะที่ลุงแจวเรือ... หนุ่มนักเรียนนอก...ก็เล่าเรื่องความทันสมัย... ความก้าวหน้า...ความศิวิไลช์...ของอเมริกาให้ลุงฟัง...
เมืองไทย...เมื่อเทียบกับอเมริกาแล้ว...ล้าสมัยมาก... ไม่รู้คนไทย...อยู่กันได้ยังไง...?
ทำไมไม่พัฒนา...ทำไมไม่ทำตามเขา...เลียนแบบเขาให้ทัน...?
ลุง...ลุงใช้คอมพิวเตอร์...ใช้อินเตอร์เน็ต...เป็นไหม...?
ลุงไม่รู้หรอก...ใช้ไม่เป็น...
โอโฮ้...ลุงไม่รู้เรื่องนี้น่ะ....ชีวิตลุงหายไปแล้ว...25 %....
แล้วลุงรู้ไหมว่า...เศรษฐกิจของโลก...ตอนนี้เป็นยังไง...?
ลุงไม่รู้หรอก...
ลุงไม่รู้เรื่องนี้นะ...ชีวิตของลุงหายไป...50 %
ลุง...ลุงรู้เรื่องนโยบายการค้าโลกไหม...ลุง...? ลุง...ลุงรู้เรื่องดาวเทียมไหม...ลุง...?
ลุงไม่รู้หรอก...หลานเอ๊ย... ชีวิตของลุง...ลุงรู้อยู่อย่างเดียว... ว่าจะทำยังไง...ถึงจะแจวเรือให้ถึงฝั่งโน้น...
ถ้าลุงไม่รู้เรื่องนี้...ชีวิตของลุง...หายไปแล้ว...75 %
พอดีช่วงนั้น... เกิดลมพายุพัดมาอย่างแรง...คลื่นลูกใหญ่มาก...ท้องฟ้ามืดครึ้ม...
นี่พ่อหนุ่ม...เรียนหนังสือมาเยอะ...จบดอกเตอร์จากต่างประเทศ... ลุงอยากถามอะไรสักหน่อยได้ไหม...?
ได้...จะถามอะไรหรือลุง...?
เอ็งว่ายน้ำเป็นไหม...?
ไม่เป็นจ๊ะ...ลุง....
ชีวิตของเอ็ง...กำลังจะหายไป 100 % ...แล้วพ่อหนุ่ม..."

เรื่องทั้งหมดไม่ได้เกี่ยวกับ ข้าว แต่อย่างไร แต่ก็ชี้ให้เห็นว่า พื้นฐานการมีชีวิตอยู่ของคนเราอาจมิใช่การพึ่งพาเทคโนโลยีที่ทันสมัยแต่เพียงอย่างเดียว หากแต่ความมีความสามารถพื้นฐานก็มีความสำคัญไม่แพ้กัน เช่นเดียวกับในประเทศไทย อาชีพทำนาแม้จะดูเหมือนไม่ทันสมัยอย่างอุตสาหกรรมเทคโนโลยีอื่นๆ แต่ก็เป็นอาชีพที่กำหนดความเป็นความตายของคนทั้งโลกและการดำรงอยู่ของเผ่าพันธ์มนุษย์ ผู้เขียนมีความเห็นว่าชาวนาเป็นผู้ที่มีพระคุณและอาชีพทำนาเป็นอาชีพที่มีเกียรติ คงมีสักวันที่ผู้คนจะหันมาถามกันว่า "เอ็งทำนาเป็นหรือเปล่า.....ถ้าไม่เป็น.....ชีวิตของเอ็ง.....กำลังจะหายไป 100% ....แล้วพ่อหนุ่ม..." ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..... สวัสดี